در انتهای هر سفر
در آيينه
دار و ندار خويش را مرور می كنم
اين خاک تيره اين زمین
پاپوش پای خسته ام
اين سقف كوتاه آسمان
سرپوش چشم بسته ام
اما خدای دل
در آخرين سفر
در آيينه به جز دو بیکرانه كران
به جز زمين و آسمان
چیزی نمانده است
گم گشته ام، كجا
نديده ای مرا؟
---
حسین پناهی
نظرات شما عزیزان:
برچسبها: <-TagName->